گرانیت ممکن است در دیواره‌ها یا درگاه‌ها (اجسام مسطحی که به شکاف وارد می‌شوند و بین سنگ‌های دیگر قرار می‌گیرند.) وجود داشته باشد ، اما به طور دقیق‌تر ، توده‌های نامنظم با اندازه بسیار متغیر را تشکیل می‌دهد ، از کمتر از هشت کیلومتر (پنج مایل) در حداکثر ابعاد تا توده‌های بزرگتر (باتولیت‌ها ) که مساحت آنها اغلب صدها یا هزاران کیلومتر مربع است.

سازنده اصلی گرانیت‌ها فلدسپات است. فلدسپات پلاژیوکلاز و فلدسپات قلیایی معمولاً در آن فراوان هستند و فراوانی نسبی آنها زمینه را برای طبقه بندی گرانیت فراهم کرده است.

این شامل بیشتر گرانیت‌های شرق ، مرکز و جنوب غربی ایالات متحده ، جنوب غربی انگلیس ، منطقه فنواسکاندیا (سپر بالتیک) ، فرانسه غربی و مرکزی ، اسپانیا و بسیاری مناطق دیگر است.

گرانیت‌هایی که در آنها پلاژیوکلاز از فلدسپات قلیایی به مراتب بیشتر است در مناطق وسیعی از غرب ایالات متحده رایج است و تصور می‌شود که از ویژگی‌های مجموعه بزرگ مسیرهای باتولیت هسنتد که از آلاسکا و بریتیش کلمبیا به سمت جنوب از طریق آیداهو و کالیفرنیا به مکزیک کشیده می‌شوند.

گرانیت‌هایی که مقدار زیادی فلدسپات قلیایی بیش از پلاژیوکلاز دارند از نیوانگلند شناخته می‌شوند. آنها در اجسام کوچکتر در مکان‌های متعددی در سنگ‌های پالئوژن و نئوژن انگلیس و در منطقه اسلو نروژ وجود دارند ، اما توسعه گسترده‌ترین آنها در شمال نیجریه است.

سنگ‌های حاوی کمتر از ۲۰ درصد کوارتز تقریباً هرگز گرانیت نامگذاری نمی‌شوند و سنگ‌های حاوی بیش از ۲۰ درصد (برحسب حجم) ماده معدنی تیره یا فرو مغناطیسی نیز بندرت گرانیت نامیده می‌شوند. مواد معدنی اساسی گرانیت‌ها ممکن است شامل مسکوویت ، بیوتیت ، آمفیبول یا پیروکسن باشد.

بیوتیت ممکن است در هر نوع گرانیت وجود داشته باشد و معمولاً وجود دارد ، هرچند که گاهی اوقات به مقدار بسیار کم است. سدیم آمفیبول‌ها و پیروکسن‌ها (ریبکایت ، آرفودسونیت ، آئگرین) از مشخصات گرانیت‌های قلیایی هستند. اگر هیچ یک از فلدسپات‌ها بیش از حد زیاد نباشد ، نه آمفیبول و نه پیروکسن به عنوان ماده اساسی تشکیل نمی‌شوند. مواد معدنی دیگر به طور معمول یا بیوتیت یا مسکویت یا هر دو خواهند بود.